روزنوشته های من

چند وقت پیش با کسی صحبت می‌کردم. بهش می‌گفتم همیشه فکر می‌کردم به دنیا اومدم تا دست یه عده آدم نابینا رو بگیرم و از اینور رودخونه ببرمشون اونور رودخونه. بعد یه روز به خودم اومدم و دیدم که اتفاقا این از خودخواهی منه، این فقط یه خوشحالی مقطعی به من میده. یه حس رضایت برای اینکه بتونم راحت بمیرم‌. من دنبال چیز دیگه‌‌‌ای هستم‌‌. به دنبال خلق یه تفکر، یه مکتب، یه چیزی که خودش راهشو پیدا کنه و راه بسازه، جوونه بزنه و سبز شه و سبز کنه، شکوفه بده و شکوفا کنه، زنده بمونه و زندگی بسازه و مانا بشه.