روزنوشته های من

هر روز صبح وارد مترو که می‌شوم بیشتر مردم می‌روند راست اما من می‌پیچم چپ، جایی که نسیم خنکی از سمت پلتفرم می‌وزد روی صورتم، نسیمی‌که مطبوع است و دوست داشتنی
از پله برقی پایین می‌روم، لبخند می‌زنم
پایین می‌روم، چشمانم را تنگ می‌کنم
پایین می‌روم، دستانم را باز می‌کنم
پایین می‌روم، سرم را پایین می‌گیرم
پایین می‌روم و فرود را تجربه می‌کنم...
این حس هر روز همراه من است تا به سکو برسم. هر روز، صبح‌ها چند ثانیه اش تکراری‌ست، لحظه‌ای خاص که معجزه است و استثنایی، باشکوه است و دوست داشتنی.
و من آن را زندگی می‌کنم تا تکرار بعدی.